Кој го фрли тој прв судбоносен домат со кој започна револуцијата „Томатина“? Всушност, никој не знае. Можеби било бунт против Франко или карневал што излегол од контрола. Според најпопуларната верзија на приказната, за време на фестивалот „Гигантес“ (парада на џиновски кукли од каширана хартија) во 1945 година, мештаните се обидувале да привлечат внимание предизвикувајќи викотница и караница. Случајно налетале на количка за продавање зеленчук во близина и започнале да фрлаат зрели домати. Се вклучиле невини набљудувачи сè додека сцената не ескалирала во масовна општа тепачка со овошје што фрчело на сите страни. Иницијаторите морале да им платат на продавачите на домати, но тоа не било пречка да дојде до уште тепачки со домати—и да се роди нова традиција. 

Плашејќи се од разуздана ескалација, во педесеттите години од минатиот век властите донесле низа забрани, што подоцна ги ублажиле, па повторно ги воспоставиле. Во 1951 година, мештаните што не го почитувале законот биле уапсени сè до протестот на јавноста што барала да бидат ослободени. Најпознатата дрскост против забраните за фрлање домати се случила во 1957 година кога поборниците организирале исмејувачки погреб на домати со ковчег и поворка. По 1957 година, локалната власт одлучила да си легне на брашното, воспоставила неколку правила и ја прифатила откачената традиција.

Иако доматите се во центарот на вниманието, се празнува цела недела пред да дојде до крајната разврска. Станува збор за славење на светците-заштитници на Буњол, Богородица и Св. Луј Бертран, со улични паради, музика и огномет на весел шпански начин. За добивање сила за претстојната жестока тепачка, во предвечерието на битката се служи епска паела, валенсиско јадење од ориз, морски плодови, шафран и маслиново масло.

Денес, иако фестивалот е „без граници“ по својата природа, сепак има воспоставено извесен ред. Организаторите се отидени толку далеку што одгледуваат посебен вид домати со непријатен вкус само за годишниот настан. Прославата започнува околу 10 часот претпладне кога учесниците се натпреваруваат кој прв ќе стигне до шунката што се наоѓа на врвот на лизгав стап. Гледачите прскаат вода со црево кон качувачите, истовремено пеејќи и танцувајќи на улиците. Кога црковното ѕвоно ќе означи пладне, во градот влегуваат камиони натоварени со домати, а извиците „До-ма-ти, до-ма-ти!“ достигнуваат кулминација.

Потоа, со стрелба од воден топ, започнува главниот настан. Тоа е зеленото светло за гмечење и фрлање домати во сеопштите напади против останатите учесници. Долги лоб удари со домати, атентатори што гаѓаат од непосредна близина и хорок удари со среден домет. Без разлика каква техника имате, на крајот ќе изгледате (и ќе се чувствувате) прилично поинаку. По речиси еден час, бомбашите натопени со домати остануваат да играат шлапкајќи во море од доматен сос разлеан по улиците во кој многу тешко може да се најде нешто налик на домат. Вториот млаз од водениот топ го означува крајот на битката.

Кој го фрли првиот судбоносен домат што ја започна револуцијата Томатина? Всушност, никој не знае. Можеби бил некој бунтовник против Франко или некој карневал што излегол од контрола. Според најпопуларната верзија на приказната, во текот на фестивалот Лос Гигантес (голема парада на хартиени кукли) во 1945 год., мештаните наумиле да предизвикаат некаква мешаница за да привлечат внимание. Наишле на некој камион со зеленчук и почнале да гаѓаат со зрели домати. И невините минувачи биле вовлечени, сè додека случката не се претворила во огромна бркотница со летечки плодови. Иницијаторите морале да им исплатат на продавачите на домати за штетата, но тоа не било пречка да се повтори тепачката со домати - и да се роди нова традиција.

Стравувајќи од претерана ескалација, власта во ’50-тите години вовела, ги повлекла и повторно вовела низа забрани. Во 1951 год., оние што го прекршиле законот биле затворени, сè додека граѓаните не почнале да протестираат за нивно ослободување. Најпознато е бунтувањето против „доматните“ забрани што се случило во 1957 год., кога поборниците одржале божемен погреб на домати, сосе ковчег и поворка. По 1957 год., локалната власт решила повеќе да не се спротивставува, утврдила неколку правила и ја прифатила оваа откачена традиција.

Иако доматите се во центарот на случувањата, пред да се случи конечната пресметка се празнува цела недела. Се празнуваат светците-заштитници на Буњол, Девица Марија и Св. Луј Бертран, со улични паради, музика и огномет во весел шпански стил. За добивање сила за претстојната тепачка, вечерта пред борбата се служи грандиозна паеља, што го претставува типичното валенсијанско јадење од ориз, морски плодови, шафран и маслиново масло.

Денес, овој фестивал без ограничувања има извесен ред. Организаторите дури и почнаа да одгледуваат специјален вид на нејадливи домати специјално за овој годишен настан. Празнувањето почнува околу 10 часот претпладне, кога учесниците се натпреваруваат да дофатат пршута закачена на врвот на лизгав столб. Набљудувачите пеат и танцуваат по улиците и ги прскаат со вода оние што се качувале. Кога црковното ѕвоно ќе означи пладне, во градот пристигнуваат камиони преполни со домати, додека скандирањето „То-ма-те, то-ма-те!“ го достигнува својот врв.

Потоа, со испукувањето на воден топ, започнува главниот настан. Тоа е зеленото светло да се почне со фрлање и уништување на доматите во отворени напади против другите учесници. Параболи од далеку, директни удари од непосредна близина и хорок удари од средна дистанца. Каква и да е вашата техника, кога сето тоа ќе заврши, изгледате (и се чувствувате) доста поинаку. По речиси еден час, напаѓачите, целите извалкани со домати, остануваат да се забавуваат во уличното море од згмечени домати, каде нема преостанато речиси ниту еден цел домат. Повторното испукување на топот го означува крајот на борбата.

Кој го фрли првиот судбоносен домат што ја почна револуцијата „Ла Томатина“? Всушност, никој не знае. Можеби се работи за некој бунт против Франко или можеби пак, за карневал што излегол од контрола. Според најпопуларната верзија на приказната, во 1945 година, во текот на фестивалот „Лос Гигантес“ (парада на марионети направени од хартиена каша), мештаните предизвикале кавга за да привлечат внимание. Застанале до тезга со растенија и почнале да фрлаат зрели домати. Се вклучиле и невините набљудувачи и тоа траело се’ додека глетката не прераснала во масивна бркотница со летечко овошје. Подбуцнувачите морале да им платат на продавачите за доматите, но тоа не ги спречило натамошните појави на борби со домати – а со тоа, и раѓањето на нова традиција.
Во текот на 1950-те властите, уплашени да не дојде до разуздана ескалација, донеле, ги повлекле и повторно донеле серија забрани. Во 1951 година мештаните кои се противеле на законот биле затворени се’ до јавното барање за нивно ослободување. Најпознатото противење на забраните за доматите се случило во 1957 година кога поддржувачите одржале подбивен погреб на доматите, со сè ковчег и погребна церемонија. По 1957 г. локалната власт одлучила да се помири; поставила неколку правила и ја прифатила откачената традиција.
Иако доматите заземаат главно место, на настанот му претходи цела седмица со прослави. Со улични паради, музика и огномети на весел, шпански начин се слават патроните светци на Буњол, Дева Марија и Св. Луис Бертранд. За да се добие сила за претстојната борба пред самата битка се служи епска паеја со што се прикажува познатото валенсиско јадење со ориз, морска храна, шафран и маслиново масло.
Денес овој слободен фестивал има одреден ред. Организаторите отишле дотаму што одгледуваат специјална сорта невкусни домати само за тој годишен настан. Прославата започнува околу 10 часот наутро кога учесниците се натпреваруваат за да дофатат парче пршута ставена на врвот на замастен колец. Набљудувачите ја прскаат толпата со црево и вода истовремено пеејќи и танцувајќи по улиците. Кога камбаната ќе обележи пладне, на улиците се појавуваат камиони натоварени со домати додека извиците „Томате, томате!“ достигнуваат крешендо.
Тогаш, со испукување на водениот топ, започнува главниот настан. Тоа е зелено светло за исфрлање и лансирање домати во отворен напад против соборците. Удари со домати со долг домет, убијци одблиску и хорок-удари со среден домет. Каква и да ви е техниката, додека да заврши сето тоа, ќе изгледате (и ќе се чувствувате) сосема различно. Речиси еден час потоа, бомбардерите натопени во доматен сок остануваат да играат на улиците во море од салса каде речиси ништо не наликува на домат. Второто испукување од топот го означува крајот на битката.

Кој го фрли оној прв судбоносен домат со кој започна Ла Томатина револуцијата? Никој не знае. Можеби било тоа побуна против Франко или пак едноставно карневал кој излегол од контрола. Според најпопуларната верзија на приказната, за време на фестивалот Лос Гигантес (парада на џиновски фигури од дрво и картон) во 1945 год., локалното население сакало да започне тепачка за да привлече внимание. Така, кога наишле на количка со зеленчук почнале да фрлаат наоколу зрели домати. Се вклучиле и невини случајни минувачи па случката ескалирала во масовна бркотница во која летало овошје на сите страни. Иницијаторите морале да им ги платат доматите на продавачите, но тоа сепак не ја спречило повторната појава на борби со домати – а со тоа и раѓањето на една нова традиција.

Плашејќи се да не дојде до неконтролива ескалација, во 1950-тите властите пропишаа низа забрани, па ги олабавија за повторно да ги воведат. Во 1951, сите припадници на локалното население кои му се спротиставија на законот се најдоа во затвор по што јавноста се побуни за нивно ослободување. Најпознатото дрско спротиставување на забраните за борба со домати се случи во 1957 година кога поборниците на овие борби одржаа божемен погреб на домати вклучувајќи и ковчег и поворка. По 1957, локалните власти одлучија да попуштат па воведоа нови правила и ја прифатија откачената традиција.

Иако доматите го имаат централното место, еднонеделното славење води до финалниот настан. Се работи за славењето на светците-патрони на Буњол, Дева Марија и Св. Луис Бертран, со улични паради, музика и огномети во весел, шпански стил. За да се собере сила за претстојната тепачка, вечерта пред борбата се служи импресивна паеља, култното валенсиско јадење од ориз, морска храна, шафран и маслиново масло.

Денес овој неинхибиран фестивал има одреден воспоставен ред. Организаторите отишле дотаму што одгледуваат посебна сорта невкусни домати кои ги користат само за овој настан кој се случува еднаш годишно. Со празнување се започнува околу 10 часот наутро со трка во која учесниците треба да зграбат шунка која е поставена на врвот од масен столб. Гледачите со црева прскаат вода по расшлапаните учесници истовремено забавувајќи се со пеење и танцување по улиците. Кога камбаната отчукува во 12 часот напладне, камиони полни со домати почнуваат да влегуваат во градот додека луѓето сẻ погласно извикуваат „До-ма-ти, до-ма-ти!“.

Потоа се испалува водениот топ со што започнува главниот настан. Со ова се дава зелено светло за отпочнување на нападот во кој сите учесници истовремено почнуваат со гмечење и фрлање на домати едни кон други. Далекусежно лобување, напад одблиску и хорок шут со среден домен – која и да е вашата техника, кога ќе заврши сето ова вие ќе изгледате (и ќе се чувствувате) сосема поинаку. Речиси саат време подоцна, бомбардерите, до кожа натопени со домати, остануваат да играат салса на расшлапаната улица на која веќе нема речиси ништо што наликува на домати. Второто испалување од водениот топ го означува крајот на битката.

Кој прв го фрли судбоносниот домат што ја почна Ла Томатинската револуција? Вистината е дека никој не знае. Можеби започнала со некој бунт против генералот Франко, или некој карневал што излегол од контрола. Според најпопуларната верзија од приказната, за време на фестивалот Лос Гигантес (огромна парада со хартиени "mâché" кукли) во 1945 година, мештаните се обидувале да инсценираат караница за да привлечат внимание. Се нашле случајно покрај количка со зеленчук и започнале да фрлаат со зрели домати. Невини минувачи почнале да се замешуваат во бркотницата се додека не ескалирала во масовна тепачка со плодови. Иницијаторите морале да им се оддолжат на продавачите на домати, но тоа не спречило борбите со домати да продолжат да се повторуваат - и да зачнат нова традиција.

Плашејќи се од нескротлива ескалација на настанот, властите усвоиле, повлекле и повторно обновиле редица на забрани во текот на 1950те. Во 1951 година, мештаните кои не го почитувале законот биле затворани се додека јавноста преку протести не побарала да се ослободат. Најпознатото пркосење на доматените забрани се случило во 1957 година кога нивните дрски противници направиле божемен доматен погреб кој го одржале со мртовечки ковчег и во поворка. По 1957 година, локалната влада решила да се помири со ситуацијата, поставила неколку правила и ја прифатила шашавата традиција.

Иако доматите заземаат централно место во фестивалот, на конечниот расплет му претходи еднонеделна веселба. Оваа прослава се одржува во чест на светците заштитници на градот Буњол, Дева Марија и Св. Луис Бертранд, и вклучува улични паради, музика и огномет во весел шпански стил. За учесниците да закрепнат за претстојната тепачка, ноќта пред битката се служи јуначката "паела", која го прикажува иконскиот валенсијански специјалитет од ориз, морска храна, шафран и маслиново масло.

Денес, овој разуздан фестивал има некаков ред. Организаторите одат до таму што дури и одгледуваат специјален вид на невкусни домати наменети само за годишниот настан. Веселбата започнува околу 10 наутро кога учесниците брзаат да го зграпчат парчето шунка закачено на врвот од лизгава шипка. Набљудувачите ги прскаат растурканите натпреварувачи со вода додека пеат и танцуваат на улиците. Кога црковното ѕвоно ќе означи пладне, камиони полни со домати доаѓаат во градот, додека во меѓувреме скандирањето "То-ма-те, то-ма-те!" достигнува крешендо.

Со испукувањето на водениот топ, започнува главниот настан. Со тоа се дава зелено светло за напад со сета сила против соучесниците со гмечење и фрлање на домати. Далекосежни фрлачи на домати, атентатори од непосредна близина и среднорочни домат-хорок-истрели. Каква и да е вашата техника, додека заврши настанот, ќе изгледате (и ќе се чувствувате) прилично различно. Скоро еден час подоцна, бомбашите накиснати со домати играат во море од згмечен уличен доматен сос и ретко може да се најде нешто што наликува на домат. Вториот топовски истрел го означува крајот на битката.

Кој го фрлил тој прв судбоносен домат што ја започнал револуцијата Ла томатина? Денес тоа никој не го знае. Можеби тоа било бунт против Франко, или карневал што се оттргнал од контрола. Според најпопуларната верзија на оваа приказна, за време на фестивалот Лос хигантес во 1945. година (огромна парада на кукли од хартија), локалните жители се подготвувале да инсценираат тепачка за да привлечат малку внимание. Тие наишле на колица со зеленчук во близина и започнале да фрлаат зрели домати. Недолжните набљудувачи постепено се вклучувале се’ додека оваа сцена не ескалирала во масивна борба со летечки плодови. Предизвикувачите на нередот морале да им платат на продавачите на доматите, но тоа не го спречило избивањето на други борби со домати - и раѓањето на нова традиција.

Исплашени од немирна ескалација, влатите спроведувале, па олабавувале, па повторно воведувале серија на забрани во тек на 1950-тите години. Во 1951. година, локалните жители кои не го почитувале законот биле апсени, се’ додека јавноста не повикала да бидат ослободени. Најпознатото спротивставување на забраните во врска со доматите се случило во 1957. година кога поборниците одржале подбивен погреб за доматот сосе’ посмртен ковчег и поворка. По 1957. година, локалните власти одлучиле да се прилагодат на промените. Тие вовеле неколку нови правила, и ја прифатиле откачената традиција.

Иако доматот е во центар на вниманието, цела недела на свечености води до конечната кулминација. Тоа е славење на светците-заштитници на градот Буњол (Девицата Марија и Св. Лујо Бертран) со улични паради, музика и огномет во весел шпански стил. За луѓето да се окрепат за мешаницата која следи, во предвечерието на борбата се служи огромна паелја, која претставува препознатливо валенсијанско јадење од ориз, морски плодови, шафран и маслиново масло.

Денес, овој откачен фестивал до одредена мерка е уреден. Организаторите отишле дотаму што одгледуваат посебен вид на домати што не се за јадење само за овој годишен собир. Свеченоста започнува околу 10 часот наутро кога учесниците се натпреваруваат кој ќе ја зграпчи шунката што е закачена на намастен столб. Гледачите ги прскаат учесниците со црева за вода, и пеат и играат по улиците. Кога црквеното ѕвоно ќе означи пладне, камиони полни со домати влегуваат во градот, а скандирањето „то-ма-те, то-ма-те!“ достигнува кулминација.

Тогаш, со пукање од воден топ, започнува главниот настан. Тоа е зелено светло за гмечење и фрлање на домати со сета сила кон другите учесници. Може да се видат лоб-фрлања од далечина, убиствени погодоци од непосредна близина и коси гаѓања од среден домет. Која и’ да било техника да ја употребувате, до моментот кога се’ ќе се заврши, ќе изгледате (и ќе се чувствувате) прилично различно. Скоро еден час подоцна, гаѓачите натопени од домати остануваат да се играат во морето од рашлапан салса сос, кадешто не може да се најде скоро ништо што личи на домат. Второто пукање од топот означува крај на борбата.

Кој го фрли тој прв судбоносен домат кој ја започна револуцијата Ла Томатина? Вистината е дека никој не знае. Можеби беше анти-француски бунт, или карневал кој излезе од контрола. Според најпопуларната верзија на приказната, за време на Лос Гигантес фестивалот од 1945 (огромна парада на кукли од хартиена каша), мештаните сакаа да инсценираат тепачка за да добијат малку внимание. Тие се најдоа во близина на една количка со зеленчук и започнаа да фрлаат зрели домати. Недолжните набљудувачи учествуваа сè додека сцената не ескалираше во масивна боравица од летечко овошје. Иницијаторите мораа повторно да им платат на продавачите на домати, но тоа не ја спречи повторната појава на уште борби со домати - и раѓањето на една нова традиција.

Плашејќи се од ескалација на немири, властите воведоа, разрешија и потоа повторно донесоа серии од забрани во 50-тите. Во 1951, мештаните кои се спротивставија на законот беа затворени сè додека со јавни протести не се побара нивно ослободување. Најпознатата дрскост против забраната за домати се случи во 1957 кога поборниците одржаа подбивен погреб на домати заедно со ковчег и поворка. По 1957, локалната самоуправа реши да се прилагоди на промените, воведе неколку правила, и ја прифати лудата традиција.

И покрај тоа што доматите го завземаат центарот на внимание, цела недела од свечености водат до конечната пресметка. Тоа е славење на Буњол светци-штитениците Дева Марија и Св. Луис Бертранд, со улични паради, музика и огномети на весел шпански начин. За да ја зголемите својата сила за тепачката која следи, на вечерта од битката се служи огромна паеља, која претставува познат Валенсиски оброк со ориз, морска храна, шафран, и маслиново масло.

Денес овој слободен фестивал има одредена мерка за ред. Организаторите отидоа до таму да култивираат специјален вид на блуткави домати само за годишниот настан. Свеченостите започнуваат околу 10 часот претпладне кога учесниците се тркаат за да грабнат сланина поставена на врвот од мрсна шипка. Набљудувачите ги прскаат со вода тркачите додека пеат и играат на улиците. Кога црковното ѕвоно ќе означи пладне, во градот полека влегуваат камиони полни со домати, додека потпевнувањата на „То-ма-те,то-ма-те!“ достигнуваат крешендо.

Потоа со испукувањето од воден топ започнува главниот настан. Тоа е зеленото светло за смачкување и лансирање домати во напади со полн ек против колегите учесници. Фрлачи на домати на долги растојанија, директни убијци, и кука шутови од среден опсег. Без разлика на техниката, додека да заврши ќе изгледате (и ќе се чувствувате) доста поинаку. Скоро еден час подоцна, бомбардери накиснати во домати се оставени да играат во море од кашеста улична салса со малку останато кое може да се најде, а кое личи на домат. Втор истрел од водениот топ го сигнализира крајот на битката.

Кои фрлаат дека првиот судбоносна домати, која започна на Ла Tomatina револуција? Реалноста е никој не знае. Можеби тоа беше побуна против Франко, или карневалот, кој излезе надвор од контрола. Според повеќето популарна верзија на приказната, за време на 1945 фестивал на Лос Gigantes (гигант хартија маше кукла парада), локалните жители се бара да се одржи тепачка да се добијат некои внимание. Тие се случи по зеленчук количка во близина и почнаа да фрлаат зрели домати. Невини минувачи се вклучија до местото на настанот ескалираше во голем меле на летање овошје. Двигатели мораше да отплати домати продавачите, но тоа не го спречи повторување на повеќе од домати тепачки и раѓањето на нова традиција.

Исплашени од можноста за непослушните ескалација, властите донесен, опуштено, а потоа повторно серија на забрани во 1950 година. Во 1951 година, локалните жители кои се спротивставија на законот беа затворени додека јавна осуда повика на нивно ослободување. Најпознатите осмели да забраните домати се случи во 1957 година кога поборниците одржа потсмеваат домати погребот заврши со ковчег и поворка. По 1957 година, локалната власт одлучи да се тркалаат со тупаници, постави неколку правила во место, и ја примија чукнат традиција.

Иако домати се во центарот на вниманието, една недела на свеченостите доведе до конечна пресметка. Тоа е прослава на Bunol на светци, Дева Марија и Сент Луис Бертран, со улични паради, музика и огномет во весела Шпански модата. Да се ​​изгради својата сила за претстојната тепачката, епска paella се служи во пресрет на битката, изложен икона Валенсија чинија ориз, морска храна, шафран, и маслиново масло.

Денес, оваа непречен Фестивалот има некои мерка на ред. Организаторите се качил досега како да му се посветам посебен спектар на невкусни домати само за годишен настан. Свеченостите започне околу 10:00 кога учесниците трка да го зграби шунка фиксна на врвот на мрсна пол. Случајни минувачи црево на scramblers со вода додека пее и танцува по улиците. Кога камбаната удира пладне, камиони преполни со домати тркалаат во градот, додека пеењето на "To-ма-te, до-ма-te!" постигне крешчендо.

Потоа, со отпуштање на водени топови, главниот настан почнува. Тоа е зелено светло за дробење и лансирање на домати во сите из-напади против колеги учесници. Долги домати lobbers, точка-празно атентатори, и среден опсег кука снимки. Без оглед на вашата техника, од страна на време тоа е над, ќе се погледне (и се чувствуваат) сосема поинаква. Речиси еден час подоцна, домати презаситен самоубијци се остави да се играат во морето на squishy улица салса со малку лево личи на домати може да се најде. А втората топови шут го означува крајот на битката.