ProZ.com translation contests »
11th ProZ.com translation contest: "Contemporary society" » English to Serbian » Entry by Nenad Radosavljević


Source text in English

Translation by Nenad Radosavljević (#13633)

We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hem­pelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.

"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.

...

It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths.
Mi smo u Sydenhamu, navikli na glamur: Kelly Brook i Jason Statham živeli su iznad zubarske ordinacije. Međutim, u trenutku dok štikle Anouske Hempel udaraju o ispucali beton parkinga ispred moje zgrade, teško je ne setiti se onih fotografija objavljivanih u “Picture post-u", na kojima članovi kraljevske kuće obilaze porodice pogođene bombardovanjem tokom Drugog svetskog rata. Njena misija u mom skromnom komadu predgrađa, ipak je nešto više od pukog izraza saosećanja. Hempelova – žena koja je osmislila koncept boutique hotela pre nego što se to uopšte tako zvalo- došla je da mi pruži informacije koje je, sudeći prema duplericama u časopisima o enterijeru i uzavrelim postovima sa foruma na temu “Uradi sam”, očajnički priželjkivao svaki drugi vlasnik nekakve nekretnine u zapadnom svetu: kako da učinite da vaš krov nad glavom poprimi izgled i odaje utisak apartmana u hotelu sa pet zvezdica, u kome prenoćište staje 750 funti. Ili u ovom slučaju, kako je Hempelica to ocenila, kako da to napravite od skromnog stana nastalog prepravkom srednjeg parčeta trospratne viktorijanske vagonke.

“Izvodljivo je,” rekla je, bacajući pogled po kuhinji.
“Svako to može da uradi. Nema ni jednog jedinog razloga zašto ne bi moglo. Ali sobe moraju da se nadovezuju jedna na drugu. Jedan lajt –motiv mora da bude sproveden od početka do kraja.” Sa puno pažnje je pogledala napolje, preko požarnih stepenica.
“Bilo bi, naravno, neophodno i da kupite ovu kuću do vaše.” Našalila se. Valjda.
...

Da zastanemo ipak, i razmotrimo svu neobičnost ove, pomenute težnje. Hotelska soba je prostor bez sećanja. Smetalo bi nam kada bi na njoj ostao i najmanji trag njenih prethodnih stanara, naročito ako uzmemo u obzir to da mnogi među nama u hotele odlaze da bi radili stvari koje ne bi radili u sopstvenoj kući. Od sobe u hotelu očekujemo da bude tako temeljno očišćena, kao da je neposredno pre toga leš odvučen iz tamošnjeg kreveta. (U nekim slučajevima, biće da se upravo to i dogodilo.) Izgled domaćeg enterijera je oličenje upravo suprotne ideje: to mesto je skladište uspomena. Priča o životu ljudi koji tu stanuju trebalo bi da bude utkana u fotografije na kaminu, slike na zidovima i police sa knjigama. Kada bi hotelske sobe bile kao ljudi, bile bi kao pacijenti nakon lobotomije, stalno blesavo i prazno nasmejani ili kao veoma vešte psihopate.


Discuss this entry