Mijn vriend vond niet wat hij zocht, en zoals ik al vermoedde, zocht hij eigenlijk helemaal niets, zoals vele anderen overkomt. Er waren wel een paar moeders op zoek naar hun dochters, en een enkele man zocht zijn vrouw, maar geen enkele dochter zocht haar moeder, en geen enkele vrouw haar man. Misschien – zeiden ze – zijn ze door alle heisa in een of andere kamer in slaap gevallen… Dat zou kunnen – zei ik tegen mezelf – maar het is niet waarschijnlijk.

Een gemaskerde gedaante schoot op me af.

—Ben jij het? – vroeg de gestalte me geheimzinnig.
—Ja, ik ben het – antwoordde ik, wat zeker geen leugen was.
—Ik heb de domino leren kennen, maar vanavond gaat het echt niet lukken. Kijk, daar staat Paquita, maar haar man moest zo nodig ook komen. We hebben geen flauw idee hoe hij in hemelsnaam aan kaartjes is gekomen. Wat jammer! Wat een stom toeval! We zagen je zojuist, maar zij durfde zelf niet met jou te gaan praten. Vandaar dat ze mij stuurt om je te zeggen dat jullie elkaar in elk geval morgen in de Sartén zien… In een purperrode domino met witte strikken…
—Prima.
—Zul je er zijn?
—Komt voor elkaar.
—En je vrouw, kerel? – zei hij tegen een zonderling wezen dat zich helemaal in hoorntjes van overvloed gehuld had, een zwarte domino met nog net zo iemand aan de arm.
—Ze zal nu wel slapen. Ik heb nog wel zo m’n best gedaan, maar ik heb haar niet kunnen overhalen om mee te komen. Geen vrouw heeft zo’n grondige afkeer van een verzetje.
—Ah, dan kun je wel gerust zijn van haar kuisheid. Blijf je hier de hele nacht?
—Nee, tot een uur of vier.
—Verstandig.
Inmiddels was de hoorntjesgedaante al weer een eind verderop, maar ik ving nog net de volgende woorden op:
—Hij heeft niets door.
—Hoe kon hij ook? Ik ben pas een uur na hem weggegaan...
—Zei hij om vier uur?
—Ja.
—Dan hebben we tijd genoeg. Vertrouw je het dienstmeisje?
—Maak je geen zorgen, want...

Mijn nieuwsgierige aandacht werd verbroken door een mensenstroom. De verdere woorden van het gesprek raakten verward in de echoënde stemmen: ken je mij? Ik ken je, enzovoort, enz.

Leek het dan niet mijn lot dat ik me deze nacht gehuld had in eenzelfde domino als alle andere minnaars? Een gelukkiger lot trouwens dan dat van Quevedo, die ’s nachts leek op degenen die popelden om hen in elkaar te slaan.

—Psst! Psst! Eindelijk vind ik je – zei een andere ranke gemaskerde gedaante tegen me, me bij de arm grijpend, met een zachte stem, ontroerd door de vervulde hoop. Heb je me lang gezocht?
—Eigenlijk niet, nee, want ik dacht niet dat ik je hier zou vinden.

Mijn vriend vond niet wat hij zocht, en ik begon te vermoeden dat hij eigenlijk niks aan het zoeken was. Dat is precies wat vele anderen ook gebeurde. Ja, sommige moeders zochten naar hun dochters, en sommige mannen naar hun echtgenotes, maar niet één dochter zocht haar moeder, niet één vrouw haar echtgenoot. Ze zeiden: “Dan zijn ze misschien te midden van alle verwarring in slaap gevallen in een van de kamers”... Dat is mogelijk, zei ik tegen mezelf, maar niet waarschijnlijk.

Een gemaskerd iemand kwam naar me toegesneld.

“Ben jij dat?”, vroeg de persoon mysterieus.
“Ik ben het”, antwoordde ik zonder te liegen.
“Ik herkende je vermomming, maar vanavond is het onmogelijk; Paquita is er, maar haar man is ook gekomen. We weten niet hoe hij in godsnaam aan kaartjes is gekomen. Wat jammer, het was zo’n mooie gelegenheid! We zagen je, en omdat ze zelf niet met je durfde te praten, stuurde ze mij om je te zeggen dat jullie elkaar morgen zeker zullen zien in Sartén, met vermomming en witte strikken...
“Goed.”
“Ben je er?”
“Ik zal er zijn.”
“En je vrouw, kerel?”, zei het masker tegen een heel vreemde vogel die zich had uitgedost in een zwarte vermomming met vele hoorntjes, met eenzelfde iemand aan zijn arm.
“Die ligt nu waarschijnlijk te slapen; ik heb mijn best gedaan om haar te overtuigen mee te gaan, maar ze wilde niet. Niemand is een grotere vijand van een pleziertje dan zij.
“Dus vertrouw jij op haar deugdzaamheid. Denk je hier de hele nacht te blijven?”
“Nee, tot 4 uur.”
“Dat doe je goed.”
Daarmee liep de hoorntjesfiguur door, en ik ving deze woorden op:
“Hij had niets door.”
“Hoe is het mogelijk? Ik ging een uur ná hem weg...”
“Tot vier uur zei hij?”
“Ja.”
“We hebben nog tijd. Ben je zeker van de dienstmeid?”
“Maak je geen zorgen, want...”

Een golf van geluid onderbrak mijn nieuwsgierigheid; de rest van het gesprek vervaagde met flarden van herhalingen: “Herken je me? Ik herken je”, etcetera, etc.

Nou, wat was ik gelukkig dat ik die nacht een vermomming aanhad die hetzelfde was als die van alle geliefden, gelukkiger dan Quevedo, die ‘s nachts tevoorschijn kwam voor iedereen die wachtte om door hem besmet te worden.

“Hé, psst! Eindelijk heb ik je gevonden”, zei een andere elegant gemaskerde, terwijl ik bij de arm werd gepakt. En met een tedere en opgewonden stem, van hoop vervuld: “Zoek je me al lang?”
“Nee, eigenlijk niet, want ik had niet verwacht je te vinden.”

Mijn vriend vond niet wat hij zocht en dat kwam, zo kreeg ik het vermoeden, doordat hij niets zocht, net zoals veel andere mensen ook overkomt. Sommige moeders zoeken hun dochter, jawel, en sommige mannen hun vrouw, maar geen enkele dochter zoekt haar moeder en geen vrouw zoekt haar man. “Misschien”, zo zeggen zij, “waren ze in de war en liggen ze nu in een andere kamer te slapen”. “Dat is mogelijk”, zei ik tegen mezelf, “maar niet waarschijnlijk”.

Plotseling kwam er een masker op me af.
“Ben jij het?”, vroeg het geheimzinnig.
“Ik ben het”, zei ik en dat was zeker niet gelogen.
“Ik herkende de domino; maar vannacht is niet mogelijk. Paquita is er ook, maar haar man stond erop om ook mee te gaan. We hebben geen idee waar hij in hemelsnaam een kaartje vandaan heeft. Zo ontzettend jammer! Dit zou toch een mooie gelegenheid geweest zijn! We zagen je, en omdat zij zelf niet op je af durfde te stappen, stuurde ze mij om je te zeggen dat jullie elkaar morgen beslist kunnen treffen in de Sartén.....
Rode domino met witte banden.......”
“Goed.”
“Kom je?”
“Ik zal er zijn.”
“En je vrouw dan?”, vroeg het masker aan een raar wezen wiens gewaad rijkelijk met hoorntjes was bedekt; een zwarte domino arm in arm met een identiek exemplaar.
“Ze zal nu wel slapen. Hoe goed ik ook mijn best heb gedaan, ik heb haar niet kunnen overhalen om mee te gaan. Er is niemand met een grotere hekel aan vertier dan zij”.
'Aha, jij vertrouwt op haar deugdzaamheid? Blijf je de hele nacht?”
“Nee, tot vier uur.”
“Dat is wijs.“
Intussen was het wezen met de hoorntjes weggelopen en kon ik nog net enkele zinnen opvangen:
“Hij heeft niets in de gaten.”
“Hoe is dat mogelijk? ”Als ik een uur later wegging dan hij....”
“Zei hij om vier uur?“
“Ja.”
“We hebben nog tijd. Weet je het zeker van de dienstmeid?”
“Daarover hoef je je niet ongerust te maken, want ….”
Mijn aandacht werd ruw verstoord doordat de woorden zich mengden met de woorden die ik steeds opnieuw hoorde: herken je me?, ik ken jou, enz., enz.

Waren de sterren mij niet gunstig gezind, dat ik eenzelfde domino droeg als al die minnaars? Die minnaars die ongetwijfeld gelukkiger waren dan Quevedo, want hij wekte vanavond de indruk hen allemaal in elkaar te willen slaan.
“Hè, hè, eindelijk heb ik je gevonden”, zei een ander gracieus masker tegen me, met zachte en opgewonden stem omdat haar hoop bewaarheid werd, terwijl ze me bij mijn arm greep. “Zocht je me al lang?”
"Nee, zeker niet, want ik had niet verwacht je te vinden."

Mijn vriend vond niet wat hij zocht en, zoals ik uiteindelijk begreep, kwam dit doordát hij niets zocht, en dit is exact wat vele andere mensen overkomt. Ja, enkele moeders waren op zoek naar hun dochter, en enkele mannen zochten hun vrouw, maar geen enkele dochter was op zoek naar haar moeder, en geen enkele vrouw was op zoek naar haar man. Misschien -, zeiden ze, - zijn ze wel in slaap gevallen in één of andere kamer, tijdens de drukte… Dat is mogelijk, zei ik tot mezelf, maar niet erg waarschijnlijk.
Een gemaskerde kwam naar me toegesneld.
- Ben jij dat? - vroeg ze mij op geheimzinnige toon.
- Ik ben het - antwoordde ik geheel naar waarheid.
- Ik herkende jouw cape, maar deze nacht gaat het niet. Paquita staat ginds, haar man drong echter aan om mee te komen, we weten niet waar in godsnaam hij kaartjes heeft gevonden. Hoe jammer, wat een buitenkans was dit! We hebben je gezien, maar omdat zijzelf niet met jou durft praten, stuurt ze mij om je te zeggen dat jullie mekaar morgen zullen zien in de "Sartén"… Een rode cape en witte strikjes...
- Goed.
- Zul je er zijn?
- Zeker en vast.
- En je vrouw, man? vroeg een eigenaardig creatuur, het lichaam volledig getooid met hoornen des overvloeds, aan een persoon met een zwarte cape, arm in arm met een andere zwarte cape.
- Ze zal nu aan het slapen zijn. Hoe ik ook mijn best deed, ik kon haar niet overhalen om mee te komen, niemand heeft zo een hekel aan vermaak als zij.
- Haar deugdelijkheid zorgt voor jouw gemoedsrust. Ben je van plan om hier de ganse nacht te blijven?
- Nee, tot vier uur.
- Des te beter.
Zodra de man met de hoornen des overvloeds was verdwenen, hoorde ik het volgende gesprek:
- Hij heeft geen enkel vermoeden.
- Hoe kan dat? Ik vertrok slechts één uur na hem...
- Hij heeft toch gezegd tot vier uur?
- Ja.
- Dan hebben we tijd genoeg. Ben je zeker van de dienstmeid?
- Maak je over haar maar geen zorgen, want...

Een mensenstroom sneed mij af van de bron van mijn nieuwsgierigheid; de rest van het gesprek ging verloren tussen de herhaalde woorden: "Ken je mij? Ik ken je", enzovoort, enz.
Was het geen gelukkige keuze van mij om vannacht dezelfde cape te dragen als alle geliefden, een gelukkiger keuze trouwens dan Quevedo, die er 's nachts uitzag zoals allen die wachtten op iemand die bij hen zou blijven?

- Pst, pst! Eindelijk heb ik je gevonden! - greep een andere gracieuze gemaskerde me bij de arm, met een stem, teder en opgewonden door de voldane hoop. - Ben je mij al lang aan het zoeken?
- Zeker niet, ik had immers nooit verwacht je te ontmoeten.

Mijn vriend vond niet wat hij zocht. Dat kwam, zoals ik al vermoedde, omdat hij helemaal niets zocht, precies zoals vele anderen ook overkomt. Sommige moeders zochten inderdaad naar hun dochters en enkele mannen naar hun vrouwen, maar geen enkele dochter zocht naar haar moeder en geen enkele vrouw naar haar man. "Wellicht," zeiden ze, "zijn ze in slaap gevallen bij een verwarrend stuk"…
"Dat is mogelijk," zei ik in gedachten tegen mezelf, "maar onwaarschijnlijk."

Een masker kwam op mij afgesneld.

- "Ben jij het?", vroeg het masker mysterieus.
- "Ik ben het", antwoordde ik zelfverzekerd.
- "Ik herkende het domino-masker, maar vanavond wordt het onmogelijk. Paquita is er, maar haar man is erin geslaagd om binnen te komen, geen flauw idee hoe hij aan de kaartjes is gekomen. Wat jammer! Dit was jullie kans! We zagen je en aangezien ze het niet aandurfde om zelf met je te praten, stuurde ze mij om tegen je te zeggen dat jullie elkaar morgen zeker zien in de Sartén…denk aan het bloedrode domino-masker met de witte strikjes…"
- "Is goed."
- "Kom je?"
- "Ik zal er zijn."
- "Waar hangt je vrouw uit, man?" zei ze tegen een uitzonderlijk rare verschijning volledig versierd met hoorntjes des overvloeds, een zwart domino-masker en met een precies eender verkleedde vriend aan zijn arm.
- "Die zal nu wel liggen te slapen. Wat ik ook probeerde, het lukte me niet om haar te overtuigen mee te gaan. Ik ken niemand met een nog grotere hekel aan feestjes.
- "Zo blijf jij er rustig onder. Ben je van plan heel de nacht hier te blijven?"
- "Nee, ik blijf tot vier uur."
- "Verstandig."
Hierop liep het figuur met de hoorntjes weg, terwijl ik de volgende woorden opving:
- "Hij vermoedt niets"
- "Hoe is het mogelijk? Ik ging een uur na hem weg…"
- "Om vier uur zei hij?"
- "Ja."
- "We hebben tijd zat. Weet je het zeker van dat meisje?"
- "Niemand houdt enigszins toezicht, omdat…"
Een passerende menigte maakte abrupt een einde aan mijn nieuwsgierigheid. De overige woorden van de dialoog werden vermengd met kreten over en weer van: "Ken je mij?", "Ik ken jou", etcetera, etc.

Was het niet echt iets voor mij om vannacht precies hetzelfde domino-masker als alle andere minnaars te dragen? Ik was in ieder geval nog altijd veel gelukkiger dan Quevedo, die midden in de nacht opdook om er weet ik hoeveel de hersens in te slaan.

- "Psst, psst! Eindelijk, daar ben je," zei een smal masker tegen me, terwijl ze me bij de arm nam en met haar stem, die door de vervulde hoop teder en opgewonden klonk, zei: "Was je al lang naar me op zoek?"
- "Niet echt, want ik verwachtte niet dat ik je zou vinden."

Mijn vriend vond niet wat hij zocht, en naar ik begon te vermoeden, was er ook niet iets waarnaar hij zocht, zoals gold voor vele anderen. Sommige moeders, ja, zij zochten hun dochters, en, enkele echtgenoten hun vrouwen. Maar geen enkele dochter zocht haar moeder, geen enkele vrouw haar echtgenoot. Misschien – zeiden ze – zijn ze ergens in de drukte in slaap gevallen… Dat is mogelijk – zei ik tegen mezelf – maar niet waarschijnlijk.

Een masker kwam snel mijn kant op.

- Ben jij het? – vroeg het me geheimzinnig.
- Ik ben het – antwoordde ik met de zekerheid dat ik niet loog.
- Ik herkende de vermomming; maar vannacht is onmogelijk; Paquita is daar; en haar echtgenoot heeft zich ook de moeite getroost te komen; we snappen niet waar voor de duivel hij kaarten heeft gevonden. Wat een vreselijke pech! Kijk toch eens wat een gelegenheid! We zagen je en, omdat zij je zelf niet durfde aan te spreken, stuurt ze mij om je te zeggen dat jullie elkaar morgen zeker ontmoeten in la Sartén.... Rode mantel met witte strikken…
- Goed.
- Ben je er?
- Ik zal er zijn.
- En jouw vrouw, kerel? – zei ik tegen een vreemde snuiter wiens kledij geheel bedekt was met hoorntjes des overvloeds, een zwarte mantel, met aan zijn arm een identiek gekleed persoon.
- Ze slaapt rond dit uur. Hoe dan ook, ik kon haar niet vragen ook te komen; er is niemand die de pret kan bederven als zij.
- Jij kunt dus gerust zijn dankzij haar deugd; Denk je hier de hele nacht te zijn?
- Nee, tot vier uur.
- Dat doe je goed.
Op dat moment verwijderde de persoon van de hoorntjes zich en ik overhoorde de woorden:
- Hij had niks in de gaten.
- Hoe zou hij ook? Ik ben een uur na hem vertrokken…
- Vier uur zei hij?
- Ja.
- We hebben de tijd.
- Kun je de meid vertrouwen?
- Wees gerust, want…

Een golf van stemmende doorbrak de draad van mijn nieuwsgierigheid. De rest van de dialoog vermengde zich met verschillende stemmen die zeiden: Ken je me? Ik ken je, etc.

Leek het niet of het gesternte mij zo goed gezind was deze nacht waarin ik gekleed was in een mantel donker als de nacht zoals alle geliefden, gelukkiger, zonder twijfel, dan Quevedo, hoeveel beurten verwachtten zij te krijgen?

-Psst! Psst! Eindelijk heb ik je gevonden – sprak een gracieus masker tot me, terwijl ze mijn arm pakte. Haar stem klonk teder en opgewonden door de voldane verwachting. Was je me al lang aan het zoeken?
-Absoluut niet, want ik verwachtte je niet te vinden.

Mijn vriend vond niet wat hij zocht,en voor zover ik veronderstelde, kwam dat omdat hij niets zocht, en dat is precies hoe het velen anderen vergaat. Er waren wel enkele moeders die hun dochter zochten, dat ja. En sommige echtgenoten waren op zoek naar hun vrouwen, maar geen enkele dochter was op zoek naar haar moeder, niet één vrouw naar haar echtgenoot. Wellicht-zegden ze-zijn ze per ongeluk in alle verwarring in één of ander vertrek in slaap gevallen…Het kan zijn-zei ik bij mezelf- maar het is onwaarschijnlijk.

Een gemaskerde kwam recht naar me toegerend.

-Ben jij het?-vroeg hij me geheimzinnig.
-Ik ben het-antwoordde ik, zeker dat ik niet loog.
-Ik heb de kapmantel herkend; maar vannacht is het onmogelijk; Paquita is er; maar haar man stond erop mee te komen; we weten verdomd niet waar hij kaarten heeft gevonden. Doodjammer! Wat een gelegenheid toch! We hebben je gezien, en omdat zij je niet durfde aan te spreken, stuurt ze mij om je te zeggen dat jullie mekaar morgen zonder fout in “La Sarten” moeten zien… Rode mantel en witte linten…
-Goed.
-Kom je?
-Ik zal er zijn.
-En jouw vrouw, man?- zei hij tegen een zonderling wezen dat zich vol hoorntjes des overvloeds getooid had, een zwarte kapmantel aan de arm van iemand anders die helemaal hetzelfde uitgedost was.
-Die zal nu aan het slapen zijn; hoezeer ik ook mijn best heb gedaan, heb ik haar toch niet kunnen overhalen om mee te komen; er is niemand die zo het land heeft aan vertier als zij.
-Dus jij vertrouwt op haar deugd; denk je hier de hele nacht te blijven?
-Nee, tot vier uur.
-Daar doe je goed aan.
Daarop had het personage met de hoorntjes zich teruggetrokken en ik kon nog net de volgende woorden opvangen:
-Hij vermoedt absoluut niets.
-Waarom zou hij? Ik ben een uur later vertrokken nadat hij…
-Om vier uur heeft hij gezegd?
-Ja.
-We hebben tijd. Ben je zeker van het dienstmeisje?
We hoeven ons geen zorgen te maken, want…

Een stroom van mensen maakte een eind aan mijn nieuwsgierigheid; de overige woorden van het gesprek gingen verloren in het voortdurend geschreeuw: ken je mij? ik ken je, enzovoort, enzo.

Leek het niet op een gelukkig gesternte dat ik deze nacht dezelfde kapmantel had meegebracht als alle minaars? Had ik in elk geval niet meer geluk dan Quevedo, die ‘s nachts leek op al diegenen die hoopten vreemd te gaan ?

-Sst! Sst! Eindelijk heb ik je gevonden-zei me een andere slanke gemaskerde, terwijl die mijn arm vastgreep, met een stem die zacht klonk en opgewonden van tevredenheid dat het wachten beloond was. Was je me al lang aan het zoeken?
-Helemaal niet, want ik had niet gehoopt je te vinden.

Mijn vriend vond niet wat hij zocht. Voor zover ik kon vermoeden, kwam het erop neer dat hij niets zocht. Dat is precies hetzelfde wat er met vele anderen gebeurt. Sommige moeders zoeken hun dochters en sommige mannen zoeken hun vrouwen. Maar geen enkele dochter zoekt haar moeder en geen enkele vrouw zoekt haar man. Misschien—zeiden ze,—bleven ze hier of daar verward verder slapen... Het is mogelijk—dacht ik,—maar het is onwaarschijnlijk.

Een masker kwam op mij afgestevend.

—Ben jij het?—vroeg hij me mysterieus.
—Ik ben het—antwoordde ik. Ik loog immers niet.
—Ik kende de domino. Maar vanavond was het onmogelijk. Paquita was er. Bovendien was de man vastbesloten om te komen. We weten niet waar hij verdorie tickets heeft gevonden. Zo spijtig! Wat een buitenkans voor jou! We hebben jou gezien en aangezien zij zelf niet met jou durfde te praten, stuurt ze mij om jou te zeggen dat jullie morgen afspreken in la Sartén... rooskleurige domino met witte lintjes...
—Goed.
—Kom je?
—Absoluut.
—En jouw vrouw, man?—zei ik tegen een uiterst vreemd wezen dat helemaal getooid was met hoorntjes van overvloed, een zwarte domino die aan zijn andere arm net hetzelfde droeg.
—Die zal nu aan het slapen zijn. Wat ik ook probeerde, ik kon haar niet overhalen om te komen. Niemand vindt het zo hatelijk om plezier te maken.
—Jij blijft daar zo ontspannen onder. Blijf je hier de hele nacht?
—Nee, tot vier uur.
—Dat is verstandig.
Daarna ging de man met de hoorntjes weg en ik hoorde hem zeggen:
—Er is niets verdachts aan.
—Hoe was dat mogelijk? Als ik een uur na hem wegging...
—Om vier uur zei je?
—Ja.
—We hebben tijd. Ben je zeker van die meid?
—Maak je geen zorgen, want...

Een golf doorbrak de draad van mijn nieuwsgierigheid. De rest van de woorden van het gesprek werden overstemd door terugkerende zinnetjes als: Ken je mij? Ik ken jou. Enzovoort, enzoverder.

Lijkt het niet alsof mijn ster een domino heeft meegebracht die gelijkt op die van alle minnaars? Eentje die weliswaar gelukkiger is dan Quevedo, die er ’s nachts op geleek in de ogen van de velen die erop zaten te wachtten om hun minnaars vast te houden.

—Sst! Sst! Eindelijk heb ik je gevonden—zei een ander slank masker tegen mij, terwijl ze me bij de arm greep. Haar zachte stem klonk onrustig door het lange wachten. Zoek je me al lang?
—Eigenlijk niet want ik had er niet op gerekend dat ik jou zou vinden.

Mijn vriend vond niet wat hij zocht en ik nam aan dat dat kwam omdat hij eigenlijk niets zocht, gelijk zoveel anderen overkomt. Sommige moeders zochten daadwerkelijk hun dochters en sommige mannen hun vrouwen, maar geen één dochter zocht haar moeder en geen één vrouw zocht haar man… Ze zeiden, zouden zij wellicht in slaap gevallen zijn door de verwarring in een of ander stuk… Het is mogelijk, zei ik tegen mezelf, maar onwaarschijnlijk.

Een masker schoot op mij af.

- Ben jij dat? Vroeg het mij geheimzinnig.
- Ik ben, antwoordde ik, er zeker van dat ik niet loog.
- Ik kende het dominospel, maar vanavond was het onmogelijk. Paquita is er met haar man die vastberaden was om mee te komen, we weten niet hoe hij in godsnaam aan tickets is gekomen. Erg jammer! Wat een gemiste kans! We zagen je en omdat zijzelf je niet durfde aan te schieten, stuurt ze mij om je te vertellen dat het noodzakelijk is dat jullie elkaar morgen ontmoeten in de Sartén… Met rode domino en witte strikken…
- Is goed.
- Zul je er zijn?
- Ik zal er zijn.
- En je vrouw, kerel? Zei hij tegen een heel vreemd wezen, gehuld in kledij met talrijke hoorntjes, een zwarte domino arm in arm met een andere gelijke domino.
- Ze zal wel slapen nu. Ik heb alles geprobeerd om haar over te halen om mee te komen maar het is me niet gelukt, er is geen grotere tegenstander van vermaak dan zij.
- Zo kun jij tot haar deugd uitrusten. Ben je van plan de hele avond hier te blijven?
- Nee, slechts tot vier uur.
- Daar doe je goed aan.
- Inmiddels had degene die gehuld was in hoorntjes zich verwijderd en de volgende woorden kwamen mij ter ore:
- Hij vermoedt niets.
- Hoe is het mogelijk? Ik ben pas een uur na hem weggegaan…
- Tot vier uur zei hij?
- Ja.
- Dan hebben we de tijd. Vertrouw je de hulp?
- We hebben niets te vrezen, want…

Een golf van woorden doorbrak de lijn van mijn nieuwsgierigheid: de opeenvolgende woorden van het gesprek gingen verloren door de steeds weer klinkende stemmen die zeiden: Weet je wie ik ben? Ik ken je, etcetera, etc.

Zouden de sterren deze avond mij goed gezind zijn en mij een dominosteen der geliefden brengen, weliswaar, zou ik wel meer geluk hebben dan Quevedo, die ’s nachts verscheen aan allen die slechts kwamen om hem te slaan?

- Pssst, pssst! Eindelijk heb ik je gevonden, zei een ander elegant masker tegen mij, me tegelijkertijd bij de arm pakkend, met een tedere en bewogen stem omdat zijn verlangen was vervuld. Was je me al lang aan het zoeken?
- Nee, eigenlijk niet, ik verwachtte niet je hier te vinden.

Mijn vriend vond niet wat hij zocht en naar wat ik uiteindelijk kwam te vermoeden, kwam het er op neer, dat hij niets zocht, hetgeen precies hetzelfde is dat aan heel wat anderen overkomt. Het is wel zo, dat sommige moeders hun dochters zochten, en sommige echtgenoten hun vrouwen, maar geen enkele dochter zocht naar haar moeder, en geen enkele vrouw haar echtgenoot. Misschien, zeiden ze, zijn ze in al die verwarring in slaap gevallen in een van de vertrekken… Het is mogelijk, zei ik voor mezelf, maar het is niet waarschijnlijk.

Een masker schoot op me af.

—Ben jij het? Vroeg het me op geheimzinnige wijze
—Ik ben het, anwoordde ik, er zeker van, dat ik niet loog.
—Ik kende het domino; maar deze nacht is het onmogelijk; Paquita is er; haar echtgenoot is echter vastbesloten te komen; we weten niet waar hij verdomme het geld heeft gevonden.
Wat een pech! Kijk nou toch wat een gelegenheid!
We hebben je gezien, en aangezien ze niet zelf met je durfde te praten, stuurde ze me om je te zeggen, dat jullie elkaar morgen zeker zullen zien in de Steelpan. Vleesgeworden domino en witte banden…
—Goed.
—Ben je er?
—Ik zal er zijn.
—En kerel, je vrouw? Zei ik tegen een zeer vreemd wezen, die zich geheel verkleed had in hoorntjes van overvloed, een zwarte domino die aan zijn arm een identieke andere meevoerde.
Ze zal nu aan het slapen zijn; wat ik ook heb gedaan, ik kon haar niet laten besluiten om te komen; er is geen grotere vijand van vermaak dan zij.
—Zo kun jij je rustig voelen door haar deugdzaamheid; denk je hier de hele nacht te blijven?
—Neen, tot vier uur.
—Daar doe je goed aan.
Onderwijl had die met de hoorntjes zich verwijderd, en ik kon net deze woorden horen:
—Hij heeft niets vermoed.
—Hoe is dat mogelijk? Terwijl ik één uur na hem vertrok….
—Om vier uur zei hij?
—Ja.
—We hebben tijd. Ben je zeker van de dienstmeid?
—Maak je geen zorgen, want…

Een vloedgolf onderbrak de lijn van mijn nieuwsgierigheid; de overige woorden uit het tweegesprek verwarden zich met de herhalende stemmen van: ken je me? ik ken je, enzovoorts, enz.

Dus het leek mijn geluk niet om deze nacht een domino te hebben meegebracht die gelijk is aan die van alle minnaars, gelukkiger, dat wel, dan Quevedo, die ´s nachts leek op eenieder die wachtte om ze te slaan?

—Pst! Pst! Eindelijk heb ik je gevonden, zei me nog een masker, me bij de arm grijpend en met zijn stem teder en geëmotioneerd vanwege de vervulde hoop. Is het al lang, dat je me zoekt?
—Nee, om precies te zijn, want ik verwachtte niet je te ontmoeten.

Mijn vriend vond niet wat hij wilde, en toen ik om op te scheppen, was dat niet op zoek naar iets, dat is precies wat er met hen vele anderen. Sommige moeders, ja, op zoek naar hun dochters, hun echtgenoten en sommige vrouwen, maar niet een alleenstaande moeder op zoek naar haar dochter, geen enkele vrouw aan haar man. Misschien, zei ze, dat ze in slaap gevallen te midden van de verwarring uit te delen ... Het is mogelijk dat ik zei tegen mij, maar het is niet waarschijnlijk.

Een masker schot kwam naar me toe.

- Hou je me op mysterieuze gevraagd?.
-Ik ben-ik antwoordde zeker niet liggen.
Domino-voldaan; maar vanavond is onmogelijk; Paquita is er; maar de man is vastbesloten om te komen; weet niet waar de hel bankbiljetten gevonden. Wat jammer! Je kijkt naar welke gelegenheid! We hebben gezien, en niet durven zichzelf te praten, stuurde me naar u die ochtend vertellen zonder mankeren ik zie in de pan ... Ik incarneren Domino en witte linten ...
-Oke.
- Is dat zo?
-Ik mis je.
- Hoe zit het met uw vrouw, man zei tegen een zeldzame entiteit die was helemaal in het kleine hoornen van overvloed, het dragen van een zwarte domino gewoon een arm-le?.
-Slapen is nu; hoewel ik heb gedaan, ik kon niet worden besloten om te komen; er is geen andere vijand amusement.
-Dus je je rust in de deugd; Ga je de hele avond?
-Nee, tot vier.
-Je hebt gelijk.
In deze was hij uit de gehoornde en entreoí deze woorden:
'Niets is verdacht.
- Hoe was het mogelijk? Als ik vertrokken een uur nadat hij ...
- Om vier zeg je?
-Yup.
-We hebben de tijd. Weet je zeker dat de meid?
-Er is geen zorg, want ...

Een golf knip de draad van mijn nieuwsgierigheid; andere woorden gemengd dialoog herhaalde stemmen: Ken je mij? Ik weet het, enz., enz..

Waarom, leek niet mijn ster te hebben gebracht vanavond een domino gelijk aan alle liefhebbers, gelukkiger, natuurlijk, dat Quevedo, die zocht naar een paar uur te wachten om ze te raken?

- Chis! Chis! Ik heb je eindelijk gevonden, ik zei een andere slanke masker en greep me bij de arm, en zijn stem zacht en geroerd hoop tevreden. Hoe lang heb je me gevonden?
-Helemaal niet, omdat ze verwachten te vinden.