ProZ.com translation contests »
1st Annual ProZ.com Translation Contest: "Awakening" » English to Albanian » Entry by Fabiana Papastefani-Pezzoni

Source text in English

Translation by Fabiana Papastefani-Pezzoni (#8053)

Heathrow Airport is one of the few places in England you can be sure of seeing a gun. These guns are carried by policemen in short-sleeved shirts and black flak-jackets, alert for terrorists about to blow up Tie-Rack. They are unlikely to confront me directly, but if they do I shall tell them the truth. I shall state my business. I’m planning to stop at Heathrow Airport until I see someone I know. (...)

Astonishingly, I wait for thirty-nine minutes and don’t see one person I know. Not one, and no-one knows me. I’m as anonymous as the drivers with their universal name-cards (some surnames I know), except the drivers are better dressed. Since the kids, whatever I wear looks like pyjamas. Coats, shirts, T-shirts, jeans, suits; like slept-in pyjamas. (...)

I hear myself thinking about all the people I know who have let me down by not leaving early on a Tuesday morning for glamorous European destinations. My former colleagues from the insurance office must still be stuck at their desks, like I always said they would be, when I was stuck there too, wasting my time and unable to settle while Ally moved steadily onward, getting her PhD and her first research fellowship at Reading University, her first promotion.

Our more recent grown-up friends, who have serious jobs and who therefore I half expect to be seeing any moment now, tell me that home-making is a perfectly decent occupation for a man, courageous even, yes, manly to stay at home with the kids. These friends of ours are primarily Ally’s friends. I don’t seem to know anyone anymore, and away from the children and the overhead planes, hearing myself think, I hear the thoughts of a whinger. This is not what I had been hoping to hear.

I start crying, not grimacing or sobbing, just big silent tears rolling down my cheeks. I don’t want anyone I know to see me crying, because I’m not the kind of person who cracks up at Heathrow airport some nothing Tuesday morning. I manage our house impeccably, like a business. It’s a serious job. I have spreadsheets to monitor the hoover-bag situation and colour-coded print-outs about the ethical consequences of nappies. I am not myself this morning. I don’t know who I am.
Aeroporti i Hithorout është një nga vendet e pakta në Angli ku mund të jesh i sigurt se do të shohësh armë. Këto armë i kanë policët me këmisha me mëngë të shkurtra dhe jelekë të zinj, në gatishmëri për terroristë të gatshëm që të hedhin në erë dyqanin Tai-Rak. Zor se vijnë e më ngasin drejtpërdrejtë por nëse e bëjnë, unë do u them të vërtetën. Do deklaroj biznesin tim. Po planifikoj të qëndroj në Aeroportin e Hithrout deri sa të shoh një fytyrë të njohur. (...)

Për habinë time të madhe unë qëndroj aty për tridhjetë e nëntë minuta dhe nuk shoh asnjë të njohur. As edhe një për be, dhe as ndonjë që më njeh mua. Jam po aq anonim sa ata shoferë me makinat e tyre me emra universalë (disa mbiemra që di unë), me përjashtim të shoferëve të veshur pak më mirë se të tjerët. Që fëmijë, çdo gjë që unë vesh duket sikur jam me pizhama. Pallto, këmisha, bluza me mëngë të shkurtra, kostume; si pizhama të zhubrosura nga gjumi i natës.

Në kokën time dëgjoj veten duke menduar për gjithë të njohurit e mi që më zhgënjyen duke mos u nisur të martën në mëngjes për destinacionet elegante evropiane. Ish-kolegët e mi të zyrës së sigurimeve duhet të jenë ende të ngecur nëpër tavolinat e tyre, gjithnjë i sigurt që do të ishin aty të ngecur siç isha i ngecur edhe unë, duke harxhuar kohën kot pa qenë në gjendje të rregullohesha, ndërkohë që Eli ecte gjithnjë e më përpara, duke marrë doktoratën dhe diplomën e saj të parë kërkimore tek Universiteti i Riding, ngritjen e saj të parë në karrierë.

Shokët tanë (të rritur) të kohëve të fundit, që kanë punëra për të qenë, të cilët pres t’i shoh nga çasti në çast, më thonë që kryerja e punëve të shtëpisë është një punësim krejt i pranueshëm për një burrë, i kurajshëm dhe pse jo, edhe ndenja me fëmijët në shtëpi. Këta shokë tanë janë më shumë shokët e Elit. Më duket sikur nuk njoh më njeri, dhe përveç fëmijëve dhe planeve të domosdoshme, dëgjo mendimet e mia dhe ajo që dëgjoj janë mendimet e një njeriu që vetëm di të qahet. Nuk ishte kjo ajo që kisha dëshiruar e shpresuar të dëgjoja.

Fillova të qaja, jo grimasa apo të qara me dënesë, thjeshtë lot të mëdhenj që më rrokulliseshin mbi faqe. Nuk dua që të më shohë njeri që po qaj sepse nuk jam nga ai lloji njeriut që lëshohet kështu në aeroportin e Hithrout një mëngjes të marte, kështu kot. Unë e mbaj shtëpinë xixë, si një punë të vërtetë. Është një punë e vërtetë. Kam tabela me data për të kontrolluar gjendjen e qeseve të fshesës me korrent, dhe fletë me kode me ngjyra të ndryshme mbi pasojat etike të pelenave. Nuk jam fare në vete sot. Nuk di as vetë se kush jam.