Kiedy skończyłam sześć lat, zdarzyło się coś, co całkowicie odmieniło moje całe życie: urodziła mi się siostra.
Do jej pojawienia się moje maleńkie "ja" zdawało mi się pępkiem świata. Zdawało się, że mama, niania i nasze ciasne mieszkanko – wszystko to zostało stworzone wyłącznie dla mnie. Oczywiście nie myślałam tego słowami, ale tak czułam. Mama w ogóle była "wszystkim". Życia bez niej sobie nie wyobrażałam. Instynktownie potrzebowałam jej obecności i miłości - jak powietrza, jedzenia i snu. I tej miłości i bliskości, którą dawała mi mama, było mi dość, bo i innej nie znałam. Jednak chociaż mama oczywiście mnie kochała, to w czasie kiedy ja się urodziłam, była nieco zajęta swoimi własnymi kłopotami z ojcem, swoim młodym życiem, tak że ja zajmowałam w jej sercu miejsce drugoplanowe. A siostra – być może "dzięki" swojej chorowitości i obawie o jej życie – od razu zajęła w maminym sercu pierwsze miejsce. Mama strasznie ją pokochała, dosłownie nie mogła się nią nacieszyć; i wtedy swoim wrażliwym dziecięcym sercem zrozumiałam, jaka może być prawdziwa miłość matki i zrozumiałam, że ja tej miłości nie mam, że ja muszę się zadowolić resztkami. Nie obrażali mnie, nie karali, tylko mnie odtrącali. Cały czas czułam się niepotrzebna: nie było dla mnie miejsca w mamy ramionach, zawsze leżała w nich siostrzyczka. Cały czas słyszałam słowa: "Jesteś duża, ustąp, oddaj, odsuń się, złaź.."
Tak czy inaczej, w życiu – jak wszyscy – napatrzyłam się na nieszczęścia: utrata bliskich, zranione uczucia, ale tych pierwszych lekcji smutku, tęsknoty i samotności, których doświadczyło moje siedmioletnie serce, nie zapomnę nigdy.