ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Macedonian » Entry by ljdukoska


Source text in English

Translation by ljdukoska (#23782)

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
Вековна тема, барем во развиениот свет, е дека луѓето копнеат по тишина и не можат да ја најдат. Раздвиженоста на сообраќајот, константните непрекинати звучни сигнали на телефоните, дигиталните најави во автобусите и возовите, телевизиските сетови од кои се слуша звук дури и во празни канцеларии, се непрекинат товар и одземање на вниманието. Човековиот вид се исцрпува себеси со бучава и копнее по нејзината спротивност – било да е тоа во дивината, на пространите океани или на некое мирно место посветено на спокојство и концентрација. Алан Корбин, професор по историја, пишува од неговото засолниште во Сорбона, а Ерлинг Каге, норвешки истражувач, од неговите сеќавања на незапоседнатите површини на Антартикот каде и двајцата се обиделе да побегнат.

А сепак, како што посочува г-дин Корбин во „Историја на тишината", веројатно нема повеќе бучава отколку што имало порано. Пред пневматичните гуми, градските улици биле полни со заглушувачки ѕвекот на тркала со метални рамки и потковици по калдрмата. Пред доброволната изолација со користење на мобилните телефони, автобусите и возовите ечеле од разговори. Продавачите на весници не ги оставале своите производи во нем куп, туку најгласно ги рекламирале, исто како и продавачите на цреши, темјанушки и свежи скуши. Театарот и операта биле хаос на урлање и џагорење. Дури и во селата, селаните пееле додека работеле. Тие сега не пеат.

Она што е променето не е толку нивото на бучава, за кое и претходно имало поплаки, туку нивото на одземање на вниманието, кое го окупира просторот кој можела да го запоседне тишината. Тука произлегува уште еден парадокс, бидејќи кога таа ќе запоседне - во длабочините на боровата шума, во оголена пустина, во одеднаш испразнета просторија - честопати се покажува како непријатна, наместо како добредојдена. Стравот се вгнездува; увото инстинктивно се накострешува на сè, било да е тоа искрење на огнот, повик на птиците или шумолење на лисјата, што би го спасило од оваа непозната празнина. Луѓето сакаат тишина, но не толку многу.


Discuss this entry