ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Macedonian » Entry by Persephone87


Source text in English

Translation by Persephone87 (#23408)

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
Тема на современото доба, барем кога се работи за развиениот свет, е тоа дека човекот тежнее кон тишина, но не може истата да ја пронајде. Вревата на сообраќајот, константното бипкање на телефните, дигиталното најавување на возовите и автобусите, вклучените ТВ екрани - дури и во празните простории и канцеларии, се бескраен напад и растроеност на нашите сетила. Човештвото се исцрпува со врева и затоа копнее по нејзината спротивност - без разлика дали е во природа, широкиот океан или во некое оддалечено место посветено на мир и концентрација. Алан Корбин, професор по историја, пишува од неговото прибежиште во Сорбона а Ерлинг Каге, норвешки истражувач ги користи сеќавањата од ненаселениот Антарткик, каде и двата се обиделе да избегаат.

Но сепак, како што и г. Корбин истакнува во неговото дело “Историја на Тишината“, вревата во денешно време не се јавува во поголема количина од онаа во минатото. Пред пневматските гуми, градските улици биле пригушени од заглушувачката врева на метално-обложените тркала и коњските потковици на камењата. Пред доброволната изолација на нашите мобилни телефони, автобусите и возовите вриеја со разни разговори. Придавачите на весници не ја вршеле нивната работа оставајќи ги весниците во немо купче, туку ги рекламирале на најгласно што можеле, како и продавачите на цреши, љубичици и свежа скуша. Театрите и оперите биле своевиден хаос од отпоздравувања и дофрлувања. Дури и во руралните средини, селаните при вршењето на обврските најчесто пееле. Во денешно време тоа не се случува.

Тоа што е променето не е нивото на вревата, нешто на што се жалеле и во минатото, туку променето е нивото на одвлекувањето на вниманието, што го окупира просторот на тишината. Тука се појавува уште еден парадокс, бидејќи кога конечно ја добиваме посакуваната тишина - дали е во длабочините на некоја борова шума, во голата пустина, или во наеднаш празната соба - оваа тишина се покажува како доста обеспокојувачка и станува недобредојдена. Полека се прикрадува стравот, увото, инстинктивно се концентрира дури и на најмалиот звук, без разлика дали се работи за крцкањето на огнот или повикот на некоја птица или шуштењето на лисјата, увото го бара и најмалиот звук со што би се спасило од непознатата празнина. Од тука стигнуваме до заклучок, човекот сака тишина, но не до тој степен.


Discuss this entry