A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.
And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.
What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much. | Тема на генерацијата, барем во развиениот свет, е дека луѓето копнеат за тишина, но не ја наоѓаат. Криците на сообраќајот, непрекинатото пискање на мобилните телефони, дигиталните најави во автобусите и возовите, телевизорите што ечат дури и во празни канцеларии, сето тоа е бесконечно одвлекување на вниманието. Човечката раса се исцрпува себеси со бучава и копнее за спротивното - за дивината, за ширниот океан или за некое катче посветено на мирување и концентрација. Ален Корбин, професор по историја, пишува од неговото засолниште во Сорбона и Ерлинг Каге, норвешки истражувач, од неговите сеќавања за отпадоците на Антарктикот, каде и двајцата се обидоа да избегаат. Сепак, како што посочува г-дин Корбин во "Историја на тишината", најверојатно нема повеќе шум сега отколку што имало порано. Пред постоењето на пневматичните гуми, градските улици беа полни со заглушувачки ѕвекот на металните тркала и удари на потковици на камен. Пред доброволната изолација со помош на мобилните телефони, автобусите и возовите бучеа од разговори. Продавачите на весници не ги оставаа немо своите купови, туку ги рекламираа на цел глас, како што правеа и продавачите на вишни, темјанушки и свежи скуши. Театарот и операта беа хаотични од извици и викотници. Селаните во селата пееја додека се дружеа. Сега не пеат. Нивото на бучава не е тоа што е толку сменето, за што се жалеа во претходните векови, туку нивото на одвлекување на внимание, зафаќајки го просторот што може да го нападне тишината. Таму демне уште еден парадокс, бидејќи кога напаѓа – дали во длабочините на борова шума, во гола пустина, или во одеднаш испразнета просторија - честопати се покажува како непријатен, отколку како добредојден. Стравот се прикрадува; увото инстинктивно се стегнува на било што, без разлика дали станува збор за пожар или птица или шушкање на лисја, на нешто што ќе го спаси од непозната празнина. Луѓето сакаат тишина, но не толку многу. |