ProZ.com translation contests »
11th ProZ.com translation contest: "Contemporary society" » English to Tamil » Entry #14317


Source text in English

Translation #14317

We're accustomed to glamour in London SE26: Kelly Brook and Jason Statham used to live above the dentist. But when Anouska Hempel's heels hit the cracked cement of the parking space outside my flat, it's hard not to think of those Picture Post photographs of royalty visiting bombed-out families during the second world war. Her mission in my modest tract of suburbia is, however, about more than offering sympathy. Hempel—the woman who invented the boutique hotel before it bore any such proprietary name—has come to give me information for which, judging by the spreads in interiors magazines and anxious postings on online DIY forums, half the property-owners in the Western world seem desperate: how to give an ordinary home the look and the vibe of a five-star, £750-a-night hotel suite. To Hem­pelise, in this case, a modest conversion flat formed from the middle slice of a three-storey Victorian semi.

"You could do it," she says, casting an eye around my kitchen. "Anyone could do it. Absolutely no reason why not. But there has to be continuity between the rooms. A single idea must be followed through." She looks out wistfully over the fire escape. "And you'd have to buy the house next door, of course." That's a joke. I think.

...

It's worth pausing, though, to consider the oddness of this impulse. The hotel room is an amnesiac space. We would be troubled if it bore any sign of a previous occupant, particularly as many of us go to hotels in order to do things we would not do at home. We expect a hotel room to be cleaned as thoroughly as if a corpse had just been hauled from the bed. (In some cases, this will actually have happened.) The domestic interior embodies the opposite idea: it is a repository of memories. The story of its inhabitants ought to be there in the photos on the mantelpiece, the pictures on the wall, the books on the shelves. If hotel rooms were people, they would be smiling lobotomy patients or plausible psychopaths.
லண்டன் SE26 இன் நவீனத்துவத்துக்கு நாங்கள் பழக்கப்பட்டே உள்ளோம் ஏனெனில் கெல்லி புரூக் மற்றும் ஜேசன் ஸ்தாதம், பல் மருத்துவ மையத்திற்கு மேல் தான் முன்பு வசித்து வந்தனர். இருப்பினும் அணுஸ்க் ஹெம்பலின் காலடிகள் எனது அடுக்குமாடி வீட்டுக்கு வெளியே உள்ள கார் நிறுத்துமிடத்தின் உடைந்த சிமெண்ட் மீது பட்ட போது, இரண்டாம் உலகப் போரின் போது அரச குடும்பத்தினர் குண்டடி பட்ட குடும்பங்களை சந்திப்பதை காட்டுகின்ற அந்த செயற்கையான புகைப்படங்களை எண்ணாமல் இருக்க முடியாது. அவள் என்னை சந்திப்பதற்காக அங்கே வந்ததன் காரணம் அனுதாபத்தை காட்டுவதற்காக மட்டுமல்ல என்றே எனது சிற்றறிவுக்குப் படுகிறது. நவீன கடையைக் கொண்ட ஹோட்டல் என்ற தனிச் சொத்துடைமை ஏற்படுவதற்கு முன்பு அதை உருவாக்கியவளே ஹெம்பல் தான். அவள் சொல்ல வந்த தகவல், ஒரு சாதாரண வீட்டுக்கு எவ்வாறு ஓர் இரவுக்கு £750 கட்டணம் கொண்ட அறையுடைய ஓர் ஐந்து-நட்சத்திர ஹோட்டலின் தோற்றத்தைக் கொடுப்பது என்ற வகையில் அமைந்திருந்தது. அவள் கூறியது, வீட்டு உட்புற அலங்கார சஞ்சிகைகளிலும் இணையத்தள விவாத அரங்கங்களிலும் இடம்பெறுகின்ற பதிவுகளைப் பார்க்கின்ற போது, மேற்கத்திய நாடுகளின் சொத்துரிமையாளர்களில் பாதிப் பேர் ஏங்குகின்ற வகையிலான தகவலாக இருந்தது. ஹெம்பலிஸை பொறுத்தமட்டில், மூன்று மாடி கொண்ட விக்டோரியா காலத்து தொடர் வீடு ஒன்றின் மையப் பகுதியை ஓர் அடுக்குமாடி வீடாக உருமாற்றுகின்ற ஒரு மிகச் சாதாரண செயலாகவே இது இருந்திருக்கிறது.

“உங்களால் இதை செய்ய முடியும்,” என்றவள் எனது சமையலறையை ஒரு கண்ணோட்டமிட்டாள். "எல்லோராலும் இதை செய்ய முடியும். முடியாது என்று சொல்வதற்கு காரணமே கிடையாது. ஆனால் அறைகளுக்கிடையே ஒரு தொடர்பு இருக்க வேண்டும். ஒரே மையக் கருத்து கையாளப்பட்டிருக்க வேண்டும்." அவள் ஓர் ஏக்கப் பார்வையோடு வீட்டு வெளிப்புற தீப்படிக்கு மேலே பார்த்து, "அதன் பிறகு பக்கத்து வீட்டையும் நீங்கள் நிச்சயமாக வாங்கியே ஆக வேண்டும்," என்றாள். அவள் இதை வேடிக்கைக்காகவே கூறினாள் என்று தான் நான் நினைக்கிறேன்.

...

இத்தகைய வேட்கையின் அதிசயத்தைப் பற்றி சிறிது நேரம் யோசிப்பது முக்கியமாகும். ஹோட்டல் அறை என்பது ஒரு மாய மண்டலமாகும். நம்மில் பலர் வீட்டில் செய்யத் துணியாதவற்றை ஹோட்டல்களில் செய்வதற்காக அங்கே செல்வதால், நமக்கு முன்பு தங்கியிருந்தவரின் சாயல் அங்கே சிறிதே இருந்தாலும் கூட அது நமக்கு சஞ்சலத்தை ஏற்படுத்துகிறது. படுக்கையிலிருந்து ஒரு பிணம் அப்பொழுது தான் அப்புறப்படுத்தப் பட்டிருப்பதைப் போன்று ஹோட்டல் அறை மிகச் சுத்தமாக இருக்க வேண்டும் என நாம் எதிர்பார்க்கிறோம். (சில வேளைகளில், இது உண்மையாகவே நடந்தும் கூட இருக்கலாம்.) வீட்டின் உட்புறமோ இதற்கு நேர்மாறான வகையில் அமைந்திருக்கிறது: அது நினைவுகளின் வைப்புப் பெட்டகமாகும். மேடையில் உள்ள புகைப்படங்கள், சுவற்றில் உள்ள படங்கள், பரண்களில் உள்ள புத்தகங்கள் அனைவற்றிலும் அங்கே வசிக்கின்றவர்களின் கதை வெளிப்பட வேண்டும். ஹோட்டல் அறைகள் மாத்திரம் மனிதர்களாக இருந்தால், மூளையின் செயல்திறன் அற்ற நோயாளிகள் அல்லது கொலைகாரர்களைப் போன்று அவர்கள் நகைத்துக் கொண்டிருப்பார்கள்.


Discuss this entry