Ce que je vais raconter de ma première nuit de New York fera sourire les Américains;
aussi bien est-ce dans ce but que je l'écris. Dans un livre du merveilleux Rudyard Kipling,
je me rappelle avoir lu les épouvantes du sauvage Mowgli la première fois qu'il coucha
dans une cabane close: l'impression de sentir un toit au-dessus de sa tête lui devint bientôt
si intolérable, qu'il fut obligé d'aller s'étendre dehors à la belle étoile. Eh bien! J'ai presque
subi cette nuit une petite angoisse analogue, et c'étaient les gratte-ciel, c'étaient les grandes
lettres réclames au-dessus de moi, c'étaient les grands tonneaux rouges montés sur leurs
échasses de fonte; trop de choses en l'air, vraiment, pas assez de calme là-haut. Et puis, ces
six millions d'êtres humains tassés alentour, ce foisonnement de monde, cette superposition à
outrance oppressaient mon sommeil. Oh! Les gratte-ciel, déformés et allongés en rêve! Un en
particulier (celui du trust des caoutchoucs, si je ne m'abuse), un qui surgit là très proche, un
tout en marbre qui doit être d'un poids à faire frémir! Il m'écrasait comme une surcharge, et
parfois quelque hallucination me le montrait incliné et croulant...
C'est dimanche aujourd'hui; le matin se lève dans une brume lourde et moite; il fera une
des chaudes journées de cette saison automnale qu'on appelle ici «l'été indien». Sur New
York pèse la torpeur des dimanches anglais et, dans les avenues, les voitures électriques
ont consenti une trêve d'agitation. Rien à faire, les théâtres chôment et demain seulement je
pourrai commencer à suivre les répétitions du drame qui m'a amené en Amérique. Mais dans
le voisinage, tout près, il y a Central Park, que j'aperçois par ma fenêtre, avec ses arbres déjà
effeuillés; j'irai donc là, chercher un peu d'air et de paix. | Она што ќе ви го раскажам за мојата првата вечер во Њујорк ги смееше Американците; па поради таа причина и пишувам. Во една книга од извонредниот Радјард Киплинг, паметам читав за стравот на дивиот Могли кога првпат спиел во затворена колиба: чувството да се има покрив над главата за него било толку неподносливо, што морал да си легне под ѕвездите. Леле! И јас синоќа имав слична мала мака: беа тоа облакодерите, беа тоа големите букви на рекламите над мене, беа тоа големите црвени буриња врзани за кованите столбови; во воздухот има многу работи, навистина, таму нема доволно мир. Потоа и овие шест милиони човечки суштества скупчени околу мене, ова изобилство на свет, оваа наметнатост на вишок прекумерно ме остава без сон. Ах! Облакодерите, искривени и издолжени во сон! Има еден (оној со постер за ластици, ако не се лажам), што се надвиснал во близина, целиот во мермер, со своето влијание те тера да се стресеш! Ќе ме смачка како преголем товар, а понекогаш во некоја халуцинација го гледам искривен и како се руши... Недела сме, над утрото се надвисналe тешка магла и влага; ќе биде еден од оние денови што наесен ги викаат „циганско лето“. Над Њујорк натежнала летаргијата на англиската недела, а на авениите електричните возила се договориле заедно да прават бучава. Нема што да се прави, театрите не работат, а од утре можеби ќе почнам да ги следам пробите на драмата што ме доведе во Америка. Но во соседството, во близина, е Сентрал Парк, го гледам низ прозорецот, со своите дрвја без лисје; затоа ќе одам таму, на малку воздух и мир. |